Vlaamse en Duitse teams helpen boeren 300 kilometer van de Nederlandse grens met het opbouwen van hekken tegen de wolf. Het initiatief ligt er bij natuurorganisaties. Hoe anders is dat hier.
Je kon Huub van ‘t Hek op zijn minst een markant persoon noemen. Dat zit kennelijk in de familie, met Youp en Tom als zijn jongere broers. Hij had over vrijwel alles een mening. Hij was altijd bezig. De Harener stelde flinke eisen aan het leven. Zo schreef en regisseerde hij het kerstspel De verzwegen held voor groep 8 van de Sint Nicolaasschool. Met een stevige tekst en muziek op basis van de opera’s Nabucco en Atilla. Kom daar nog eens om, in deze door lichtheid gekleurde tijd.
Zijn liefde voor opera was groot. Hij gaf tal van cursussen over het genre, hield lezingen en verzorgde geregeld inleidingen bij voorstellingen. Ook in dit jaar stond hij ervoor op de rol in het Atlas Theater in Emmen. Trouwens ook voor de achtdelige cursus Shakespeare als gedragswetenschapper bij Hogere Opleiding Voor Ouderen (HOVO). Van ‘t Hek was als veelweter een verteller.
Hij diende in 1996 als adviseur bij de grote operaproductie Norma op de Grote Markt in Groningen – een succes – en organiseerde zelf twee jaar later een combinatie van Lucia de Lammermoor en Euridice in het Be Quick-stadion in 1998. De reeks werd geteisterd door een beroerde kaartverkoop. De gepeperde prijzen werkten kennelijk afschrikwekkend. Door zware regenval moest de eerste voorstelling worden afgebroken. De rest werd geschrapt. Een faillissement volgde, met boze orkesten en leveranciers als dessert. ,,Dit is doodgaan. Dit is sterven”, zei Van ‘t Hek ontdaan, staande op de lege tribune. Hij begreep niets van al dat wegblijvende publiek bij zoiets moois.
Naar de Oosterpoort haalde hij het Landesjugendorchester Schleswig Holstein, als voorzitter van de Werkgroep Kinderrechten. Dat was een ander thema waarmee Van ‘t Hek zich intensief bezig hield. Niet verwonderlijk, die interesse, gezien zijn huwelijk met Dia Flinterman, kinderrechter in Groningen. De werkgroep werd opgericht na een dubbele kindermoord in Tolbert. Van ‘t Hek stelde in een interview dat ouders ervoor moeten uitkomen als ze niet in staat zijn een kind op te voeden. In een opiniestuk in deze krant beweerde hij later, na de dood van kleuter Charleyne in Hoogeveen, dat de jeugdbescherming in dit land ondermaats is. Wat vanzelfsprekend weerwoord opriep.
Voor weerwoord was Van ‘t Hek niet bang, sterker nog, tegengas werkte inspirerend. Als iets in de krant hem niet zinde, klom hij in de pen of pakte de telefoon en ging het gesprek aan. Hij werd pas echt boos nadat er een profiel over hem in de krant stond, met kwalificaties over zijn karakter die hij als neerbuigend ervoer. Dat artikel verscheen in 2011 naar aanleiding van zijn bijdrage aan het boek van historica Dorine Hermans, Wie ben ik dat ik dit mag doen, waarin hij repte over een crisis in het huwelijk van Beatrix en Claus, al snel na haar majesteitelijke inauguratie in 1980.
Van ‘t Hek zei van een (dus niet zo) vertrouwelijk gesprek van Claus te hebben opgestoken dat de prins-gemaal faliekant tegen de verhuizing naar Den Haag was geweest én tegen de wijze waarop Beatrix kroonprins Willem-Alexander opvoedde, of dat juist naliet, waarbij Claus elke zeggenschap werd ontzegd. De Rijksvoorlichtingsdienst ontkende vanzelfsprekend dat dit ter tafel was gekomen. Vanzelfsprekend, want de RvD heeft ontkennen van problemen nu eenmaal bovenaan zijn takenlijstje staan. Hermans en Van ‘t Hek gaven geen krimp. Maar voor mensen die Van ‘t Hek kenden was het aanleiding om hem nog eens als eigengereid dan wel ten minste ‘buitengewoon aanwezig’ te kenmerken. Zegt die man ook eens een keer niets?
Hij bezocht Claus overigens die bewuste keer omdat de prins een (bij)rol had als beschermheer van Scouting Nederland en Van ‘t Hek toen hoofdredacteur was van Scouting Magazine. Ook dat. Never a dull moment. Al begin jaren ‘80 had hij zijn adviesbureau ‘tHekst&Uitleg in de benen geholpen, voor adviezen op gebied van ‘organisatie, communicatie en besluitvorming’. Dat hij zich ook zonder bedoelingen vooraf met de loop der dingen kon bemoeien bleek in 1989. Hij was toevallig in Duitsland op bezoek bij een schoonzus, die in de buurt woonde van de grens met de DDR. Prompt ging daar de Muur omver en de sluis open. Van ‘t Hek spoedde zich naar de grens en kon daar de Trabi’s met overstekende Oost-Duitsers verwelkomen.
Zo is voor Huub van ‘t Hek het leven geen seconde saai geweest. Hij werd eind vorig jaar ziek, maar leek er toch weer bovenop te zijn gekomen. Tot hij maandag overleed, 76 jaar oud. Zijn vrouw en drie kinderen nalatend. Het afscheid is zondagmiddag in crematorium Ommeland en Stad, Eelderwolde.
Tien jaar lang schreef Huub van ‘t Hek een maandelijkse column voor Haren | De Krant. Deze wordt al decennia knap overeind gehouden door Hein Bloemink. ,,Toen ik Huub voor het eerst ontmoette, keek ik flink tegen hem op”, zegt Bloemink. ,,Hij leek me in eerste instantie meer iemand om wie je met een boogje heen liep. Zó uitgesproken in zijn meningen.”
